Corona, Herinneringen en Keuzes te maken
Ik voel dat ik relax. Corona heeft me toch zwaarder geraakt dan ik dacht. Hoe belangrijk zijn die kleine aanrakingen, een hand geven, een omhelzing of gewoon op straat, een vriendelijke blik. Ik was onbewust aldoor bezig met voldoende afstand houden, niet omdat ik dat zelf zo graag wou, maar uit respect voor mensen die zich daardoor veiliger voelde. Wat schept dat toch een rot gevoel. Zo naar om door je medemens bekeken te worden alsof jij hen mogelijk ziek kunt maken. En dan kon je ook nog beboet worden voor nabijheid als je niet uitkeek. Contact werd heel vreemd en ongemakkelijk.
Wat voelde het als een bevrijding om vorige week, richting een borrel met collega’s gewoon over straat te kunnen lopen, blije mensen op terrasjes te zien, even een winkel in te kunnen wandelen om rond te kijken en helemaal niets te kopen. Gewoon kijken. Wat heb ik dat vreselijk gemist.
En voor mij is er ook de extra ontspanning, ik vond een prettige plek om te gaan wonen. Een stuk kleiner, maar op een mooie locatie met een huur die ik me kan veroorloven. Iedereen die ik het vertel, is blij voor mij, al blijven ze zeggen: “je had toch zo een fijn appartement”.
Ik heb het wel moeilijk met kiezen wat weg kan. Wat mag mee, wat gaat de prullenbak in en wat ga ik straks op zolder zetten bij familie? Ik moet eigenlijk beginnen met inpakken, maar heb alleen nog maar in kasten gekeken en door dingen gerommeld. En van sommige dingen lag ik wakker, ga ik dat nog gebruiken? En bij een nee, moet het dan weg?
Zo is er die zacht gele schommel hangstoel, die ik kocht als cadeau voor mezelf toen ik de sleutel kreeg van het huis dat ik nu ga verlaten. Die als de zon schijnt een gouden gloed gaf aan mijn hele woonkamer. Een onhandig ding om te bewaren, maar als ik mijn hand op de stof leg, komen er herinneringen, van de hond die het lekker vond om onder de stoel heen te lopen, omdat de stoel hem dan streelde. Ik zie zijn grappige en tevreden kijkende koppie zo voor me.
Of de schuldbewuste gezichten van mijn dochter en wat vrienden, die met zijn allen tegelijk waren gaan hangen aan de hangstoel en al schommelend de hele salontafel omver hadden geschommeld. Het was een bende geworden met gebroken glazen en niet te verwijderen vlekken in het tapijt. En hun verbouwereerde gezichten. Toen ik lachend zei: Fijn dat er niemand van jullie gewond is geraakt!
Al puzzelend en denkend, kom ik terecht bij de vraag, wat is je lievelingsfilm en je lievelingsboek? En ja, die gaan niet over materiële zaken. De film “about a boy”, kocht ik wel een keer of vier, om hem steeds weer weg te geven. Voor mij gaat de film “about a boy”, over vriendschappen en hoe onvolmaakt, volmaakt die kunnen zijn. En hoe iedereen op zijn manier bijdraagt aan het gevoel van bij elkaar horen.
Een boek wat indruk op me maakte, is dat van Simone de Beauvoir: “Alle mensen zijn sterfelijk “. Voor mij het verhaal hoe we moeten waarderen dat het leven een begin, een eind en een middenstuk heeft. En hoe je leven “stil zou komen te staan” als dat niet zo was.
Een ander boek wat indruk op me maakte, is het boek van Oscar Wilde, “Het portret van Dorian Gray”. Ik weet dat er mensen zijn die het anders lezen, maar ik lees het zo dat al zou je je hele leven een mooi uiterlijk houden je toch als je akelige dingen doet je jezelf gaat verafschuwen en je je eigen echte portret wilt vernietigen.
Op basis van al die fladderende gedachte in mijn hoofd realiseer ik me dat het me niet gaat om de spullen die ik straks moet missen. Het gaat me om al die herinneringen die ik heb en wil bewaren.
Wil jij samen met mij inzicht krijgen in de warboel ik jouw hoofd? Vul dan hieronder je email adres in, voor een gratis werkgelukgesprek.
Wil je liever direct mailen, bellen of appen? Dat kan: 0627249972 of mailme@mailevelien.nl
Werkgeluk is voor iedereen wat anders. Wat is het voor jou?
