“Als je niet weet waar je heen gaat, zal iedere weg je daar brengen… of nergens”
Het zinnetje wat ik lees is negatief bedoeld. Maar ik word er blij van. Misschien is nergens heen gaan, wel een hele goeie richting.
We moeten aldoor maar doelen stellen, keuzes maken. Maar ik werd zo blij van lezen over nergens heen gaan. Even blijven staan en om me heen kijken. Ik heb geen haast.
Ik ben opgevoed met het idee dat het leven je overkomt. Dat het juist niet maakbaar is, maar dat je er het beste van moet maken. Tegenwoordig moeten we doen alsof alles mogelijk is, als je doelen stelt en keuzes maakt en maar de juiste stappen doet. Dan kom je er wel.
Verandering lijkt de enige constante. Net als de vraag van mijn kinderloze zus, toen mijn dochters een jaar of 4, 5 waren. Je moet met alles zeker een stapje langzamer doen? En ik keek haar verwilderd aan en zei hartgrondig: nee, ik loop steeds op de feiten achter, weet ik net hoe ik met een baby om moet gaan, is het ineens een peuter. Ken ik alle ins en out over een peuter. Dan is het kleuter. En zo blijven niet alleen mijn kinderen, maar ook ikzelf steeds in iets nieuws veranderen. Of ik dat nu wel wil of niet. Ik word vanzelf ouder en uiteindelijk oud.
En steeds weer wordt ik geconfronteerd dat de wijsheid van mijn moeder dat het leven iets is dat je overkomt, misschien ook een goede waarheid is. Wel heb je uiteraard de keuze om je eigen reactie te bepalen over dat wat je overkomt. En kun je op ieder moment je reactie herzien en herformuleren wat gebeurde. Niets zo kneedbaar als de “waarheid”.
Een paar weken terug werd ik door de woningbouwvereniging gesommeerd mijn huurhuis te verlaten.
En voortvarend als ik ben, ging ik gelijk op zoek naar een ander huisje. Ik vond een studiootje, ik kan er over een maand of vier in, ze zijn het nog aan het bouwen. En dat ik het huurcontract tekenden zeiden mijn ouders en dochters: O, ik ben zo blij dat je een huisje hebt gevonden. Gefeliciteerd.
En van binnen begon ik te grommen, ik voelde me zielig en in de steek gelaten. En ze zouden toch moeten snappen dat er niets was om blij mee te zijn? Ik moet meer dan de helft van mijn spullen weg doen. Even duur, maar enorm veel kleiner ga ik daar in dat studiootje wonen.
En in mij groeide weerstand tegen die niet gewenste verandering. Ik begon iedereen de schuld te geven, van mijn eigen keuzes. Maar ik had de keuze gemaakt. Niemand anders. Ik had een duurder huisje kunnen kiezen. Dan had ik niet meer kunnen reizen en geen danslessen kunnen betalen, maar wel genoeg ruimte gehad om meubeltjes te bouwen en grote schilderijen te maken. Maar ik maakte mijn keuze en niemand anders.
Na een paar uur schuiven met meubels op de plattegrond en nog een oprisping van boosheid, omdat ik geen gaten in de muren mag maken, werd ik vanmorgen wakker, met een plan in mijn hoofd. En realiseerde ik ineens, dit is mijn keus. Zo is het goed, zo kan ik er wonen. En toch veel van de dingen doen, die ik graag doe. Niet veel poets en schoonmaak werk. Niet ver van mijn dochters en werk. Het is goed zoals het is.
En die gedachtes zijn maakbaar. Ik hoef niet in gevoelens van boosheid of in een slachtofferrol te blijven hangen. Er zijn een heleboel andere gedachtes, die even waar zijn. Dat zijn de keuzes die ik kan maken. Ik weet niet hoe het leven bedoeld is of waar het me heen leidt. Ik probeer met nieuwsgierige en open blik te kijken waar ik nu weer uitkom.
De tijd
Maak je geen zorgen over de morgen
Maak je geen zorgen over de tijd
Wat niet is dat kan nog komen
En wat komen moet dat gaat voorbij
Het eens hebben of jij in de slachtofferrol blijft hangen? Vul dan hieronder je email adres in, voor een gratis werkgelukgesprek.
Wil je liever direct mailen, bellen of appen? Dat kan: 0627249972 of mailme@mailevelien.nl
