Mijn grootsheid en mijn kleinheid – en alles daartussenin.
Nachtmonoloog, over betekenis, geloof en de angst voor grootsheid
Ik las dat de meeste geloven
een taal zijn van mensen die betekenis zoeken.
Maar misschien is het andersom.
Misschien is betekenis
ons geloof.
De manier waarop we onszelf geruststellen
dat het allemaal ergens toe leidt.
We zoeken iets om in te geloven,
zeggen ze.
Maar wat we eigenlijk zoeken
is iets wat ons niet verlaat.
Een plek waar het even niet pijn doet.
Waar niemand ons aankijkt op het moment dat we breken.
Dus scrollen we.
Niet om iets te vinden,
maar om iets te ontwijken.
De stilte.
De spiegel.
De herinnering aan wie ons het hardst heeft geraakt.
Want het zijn niet vreemden
die de wond slaan.
Het zijn degenen die dichtbij kwamen.
De moeder, de dochter,
de hand die ons ooit liefhad.
En dus zoeken we het ver weg
op een scherm, in een serie,
in andermans verhaal.
We noemen het afleiding,
maar het is bescherming.
Een dun laagje tussen onze huid en de waarheid.
En toch,
onder die laag leeft iets groters.
Niet de angst om klein te zijn,
maar de angst om groots te zijn.
Om voluit te voelen, te schitteren, te bestaan.
Want grootsheid vraagt moed
ze dwingt je om te blijven,
ook als het pijn doet.
Misschien is dat wat wakker worden betekent:
niet meer vluchten voor je eigen licht.
Zitten in de stilte,
en ademen.
Vijf minuten lang.
Tot je voelt dat je leeft.
Omarm al je ikken.
Ze zijn om van te houden.

Onze diepste angst
(naar A Return to Love – Marianne Williamson, 1992)
Onze diepste angst
is niet dat we tekortschieten.
Onze diepste angst
is dat we oneindig krachtig zijn.
Het is ons licht,
niet onze schaduw,
waar we het meest bang voor zijn.
We vragen ons af:
wie ben ík om briljant te zijn,
stralend, getalenteerd, prachtig?
Maar wie ben jij om dat níét te zijn?
Je bent een kind van het leven zelf.
Je klein houden
dient de wereld niet.
Er is niets verlichts aan jezelf verkleinen,
zodat anderen zich veiliger voelen naast jou.
We zijn geboren om te stralen
zoals kinderen dat doen.
Om iets zichtbaar te maken
van de glans die in ieder van ons leeft.
Niet in sommigen,
in iedereen.
En terwijl we ons eigen licht laten schijnen,
geven we anderen ongemerkt toestemming
om hetzelfde te doen.
Wanneer we bevrijd raken van onze angst,
bevrijdt onze aanwezigheid vanzelf
ook de mensen om ons heen.
Lees hier meer over: Marianne Williamson
Of de tekst van: Zen Prem, die me inspireerde om na te denken over waarom ik scrol.
Reacties, herkenning? mailme@mailevelien.nl
Voor iedereen is werkgeluk wat anders. Wat maakt jou werkgelukkig?
