Hardleers, AFIS, ik – wie nog meer?
AFIS: alleen een crisis? Of een kans?
AFIS. Het nieuwe financiële systeem van de gemeente Amsterdam.
Zelflerend, zeggen ze. Maar soms voelt het eerder hardleers dan zelflerend. Als ik er iets aan vraag, doet het z’n best — maar het lijkt maar één route tegelijk te kunnen leren. Ik blijf proberen, schrijf de helpdesk, en denk: waarom snapt het me niet?
En dan moet ik denken: misschien lijk ik meer op AFIS dan ik zou willen toegeven. Ook ik ben hardwerkend, heb goede bedoelingen, maar begrijp mezelf soms niet eens. Alsof ik een handleiding mis. Of misschien juist te veel handleidingen heb gelezen.
Herken jij dat ook?
Dat je je afvraagt wat eigenlijk ‘de bedoeling’ is? Wat het betekent om goed te functioneren — als mens? En als je eerlijk bent: ben jij blij met wie je geworden bent?
Als ik naar mezelf kijk, zie ik iemand die veel geleerd heeft. Eindeloze trainingen, gesprekken, reflecties, boeken — ik heb het allemaal gedaan. En toch voel ik me soms onbegrepen. Of mislukt. Alsof ik stuk ben. Terwijl mensen me zeggen dat ik gegroeid ben — van een grijs muisje naar iemand die zich uitspreekt — hoor ik toch vooral dat stemmetje: je had verder moeten zijn.
AFIS zal daar geen last van hebben. Van AFIS weten we tenminste wat de bedoeling is. Er zijn handleidingen, knoppen, helplijnen. Van het leven — van mens-zijn — weet ik dat niet altijd.
Goed of fout
Ik ben opgegroeid met het idee dat je óf goed bent, óf fout doet. Dat als je iemand pijn doet, dat iets zegt over wie je bent. Alsof liefde, waarde en goedheid alleen bestaan als je alles perfect doet.
Maar het leven is geen systeem met vaste knoppen. Ja, we kunnen elkaar raken. Soms uit onwetendheid, soms uit wanhoop, soms omdat we zelf gekwetst zijn. Maar dat is iets anders dan elkaar stukmaken. Stuk suggereert: onherstelbaar. En dat zijn we niet.
Ik ben niet stuk. Ik ben gevormd. Geraakt. Ik heb manieren ontwikkeld om mezelf te beschermen. Misschien niet altijd handig, maar ooit waren ze nodig. En dat zegt iets over mijn kracht — niet over mijn tekort.
Misschien hoef ik mezelf niet ineens helemaal te vertrouwen. Maar ik kan wel beginnen met twijfelen aan het idee dat ik stuk ben. Misschien helpt het al om die gedachte gewoon op te merken, zonder ’m meteen te geloven?
Als ik fouten maken én goed genoeg zijn even naast elkaar laat bestaan — wat gebeurt er dan?
Wat ik mezelf gun, is het inzicht dat mijn leven geen bewijs hoeft te leveren van mijn waarde. Mijn waarde is er. Onvolmaakt, maar echt. Onderweg.
Herken jij dat ook — moeite om jezelf te accepteren, precies zoals je bent?
Misschien kunnen we dat soort gevoelens niet in ons eentje ontrafelen.
Maar wél met elkaar.
Lijkt het je fijn om hierover te praten, of gewoon eens je hart te luchten over werk(leven)? Stuur me gerust een berichtje: mailme@mailevelien.nl
Whats appen kan ook: 0627249972 of
Wil je liever direct mailen, bellen of appen?
Werkgeluk is voor iedereen wat anders. Wat is het voor jou?
