Tango: de kunst van het genieten van je botsingen
Dat ene, intense moment waarop je bijna tegen iemand opbotst. Plotselinge bewegingen, schrikreacties, een lach — dát zijn de momenten waaruit de leukste verrassingen ontstaan. Nieuwe bewegingen. Nieuwe connecties.
Iemand zei laatst tegen me: “Tango? Niks voor mij. Ik wil geen pasjes uit m’n hoofd leren.”
Ik keek hem verontwaardigd aan. De Argentijnse tango, de dans van de improvisatie! Hoe kun je dat denken?
Alles wat ik leer, herleid ik naar plezierige, vrolijke momenten.
Naar botsingen, onaffe stappen, een te volle dansvloer — of juist een leegte waar ineens ruimte ontstaat voor een groot gebaar.
Op zo’n moment, wanneer een beweging abrupter loopt dan verwacht, moet ik lachen. De meeste mensen met wie ik dans ook. Dan vonkt de verbinding. Je wilt meer. Je neemt die “mislukking” op in je repertoire. Anderen zien het, doen het na. Zo ontstaat iets nieuws.
Neem dit voorbeeld:
Je wilt naar rechts draaien, maar ineens komt er een ander paar aanstuiven. Je partner blokkeert je voet — en voert die mee naar een open plek. Botsing vermeden, nieuwe beweging geboren.
Of het “schopje”. Niet agressief, wel grappig. Je wordt naar voren geleid, maar een ander paar snelt op je af. “Terug!” zegt je partner met z’n lichaam. Jouw stap wordt afgekapt — en voilà, een schopje. Tangotaal.
Die mooie momenten.
Soms herken je de oorsprong nog — een botsing, een misser — maar vaak is het alleen nog een originele draai, een vertraging of versnelling die zegt: “Help! Vluchten!” of “Ho, iemand staat stil.”
Voor mij bestaat er geen dans met meer connectie dan de tango.
Al moest ik ooit van mijn dansjuf horen: “Evelien, je kunt niet zó schaterlachen tijdens de tango. Het is iets serieus.” Ik hou het nu bij een zacht kreuntje van genoegen. Of een mysterieuze glimlach.
En dat dacht ik dus, toen iemand zei dat tango een aaneenschakeling van pasjes is. Saai. Dat is nou net wat het helemaal niet is.
Wat maakt jou blij? Wanneer lach jij onverwachts? Laat je een klein kreuntje van genoegdoening horen, juist op het moment dat alles mis dreigt te gaan?
Misschien is dat wel de kern van tango. En van het leven.
Laat het misgaan. En dans verder.
Over mij
Ik ben Evelien — schrijver, danser en nieuwsgierige maker van het onverwachte. Ik hou van de kunst van het mislukken, van beweging in het ongemak, en van de vonk die ontstaat als iets net níét gaat zoals gepland.
Tot slot
Heb jij ook een verhaal van een glorieuze misser, een plotseling schopje of een onverwachte draai — op de dansvloer of daarbuiten? Deel het met me. Misschien dansen we er samen wel iets nieuws uit.
Bel of app me: 0627249972 mailme@mailevelien.nl
Lees meer verhalen over tango bij: BLOGS
Werkgeluk is voor iedereen wat anders. Wat is het voor jou?
