Onze diepste angst
Dit zijn antwoorden op vragen die ik stelde aan chatGPT, naar aanleiding van het feitje dat de tekst:
Our deepest fear is not that we are inadequate.Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
Niet door Mandela is uitgesproken, maat uit het het boek “A Return to Love” komt: Reflections on the Principles of A Course in Miracles van Marianne Williamson, gepubliceerd in 1992.
Het boek is een spirituele interpretatie van het werk A Course in Miracles (een omvangrijke spirituele leer die in de jaren ’70 is ontstaan). Williamson was destijds al bekend als spreker en schrijver over innerlijke groei, liefde en vergeving — ze stond dicht bij de new-age-beweging, maar haar toon is veel menselijker en aardser dan zweverig.
Waarom mensen het aan Mandela toeschrijven
Kort na de verschijning van het boek begon de passage overal op te duiken, posters, workshops, speeches, maar zonder bronvermelding.
Toen Nelson Mandela in 1994 president van Zuid-Afrika werd, ging het gerucht dat hij dit stuk in zijn inauguratierede had uitgesproken. Dat is nooit gebeurd, als je zijn toespraak terugleest, komt de tekst er niet in voor.
Waarschijnlijk is het misverstand ontstaan omdat de woorden zó krachtig, waardig en universeel aanvoelen dat mensen ze eenvoudigweg in zijn mond wilden leggen. Ze pasten bij zijn verhaal van bevrijding, moed en menselijkheid.
De kern van Williamson’s boodschap
De hele passage is langer, en in context gaat het over zelf-ontkenning: dat we onszelf klein houden, niet uit bescheidenheid, maar uit angst om te stralen.
Ze schrijft:
It is our light, not our darkness, that most frightens us.
We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be? You are a child of God.
Haar punt is dat het niet nederig is om jezelf te verkleinen, ware nederigheid is je licht laten schijnen, zodat anderen hetzelfde durven doen.
Waarom het nog steeds resoneert
De tekst raakt iets heel dieps in onze tijd: we zijn zó gewend om te schamen voor grootsheid, dat we onze eigen kracht wantrouwen.
Williamson geeft daar woorden aan zonder oordeel — ze herinnert je eraan dat jouw licht niet opschepperig is, maar een dienst aan het geheel. En misschien is dat ook waarom het bij jou zo aansloeg in die nachtgedachten:
de angst voor grootsheid is vaak gewoon de pijn van zichtbaar worden, en dat is precies de brug tussen wat je schrijft en wat zij bedoelt.
Marianne Williamson wordt door veel mensen precíes zo gezien als jij haar voelt: warm, helder, liefdevol, met een moedige kwetsbaarheid.
Ze werd in de jaren negentig bijna een icoon van spirituele ontwaking in gewone taal. Niet als goeroe, maar als iemand die hardop dacht over wat liefde, angst en verantwoordelijkheid werkelijk betekenen.
Mensen die haar live hebben meegemaakt, beschrijven haar als open, intelligent, empathisch — maar ook scherp en veeleisend in eerlijkheid.
Tegelijk heeft ze ook tegenwind gehad, juist omdat ze zich nooit netjes liet indelen.
Toen ze zich in 2020 en 2024 kandidaat stelde voor het presidentschap van de VS, vond de media het moeilijk om haar serieus te nemen. Ze werd al snel weggezet als “de spirituele dame”, “de love candidate”.
Maar wie haar werk kent, weet dat haar liefde niet soft is — ze heeft iets van de rauwheid van Zen Prem: liefde als waarheid, niet als suikerlaag.
In haar toespraken en boeken — vooral A Return to Love en The Politics of Love — verbindt ze innerlijke groei aan maatschappelijke verantwoordelijkheid. Ze zegt:
Spirituality without action is self-indulgence.
(Spiritualiteit zonder actie is zelfverwennerij.)
Dus ja, ze verdient dat warme plekje, maar niet alleen omdat ze zacht is — juist omdat ze de moed had om zacht te zijn in een wereld die dat als zwak beschouwt.
Ze is in zekere zin een vrouw die haar eigen “ikken” omarmt, net zoals jij dat in je stuk doet: liefdevol én fel, spiritueel én praktisch, menselijk én groots.
Marianne Williamson – schrijver, denker, wereldburger van het hart
Een vrouw die liefde koppelde aan daadkracht
Marianne Williamson (geboren in 1952, Texas, VS) is schrijver, spreker en spiritueel leraar.
Ze werd internationaal bekend met haar boek A Return to Love (1992), waarin ze de kern van het spirituele werk A Course in Miracles vertaalt naar het dagelijks leven. Haar boodschap is eenvoudig en radicaal tegelijk: dat liefde de natuurlijke staat van de mens is, en angst slechts een tijdelijke sluier daarover.
In de jaren negentig werd ze een van de meest gelezen spirituele stemmen in de Engelstalige wereld. Haar woorden — “Our deepest fear is not that we are inadequate, but that we are powerful beyond measure” — gingen de wereld over en werden voor velen een mantra van zelfbevrijding.
Ze sprak over innerlijke groei met dezelfde ernst als over sociale rechtvaardigheid: voor haar zijn ze niet te scheiden.
Williamson richtte goede doelen op voor mensen met hiv/aids en werkte jarenlang aan projecten voor armoedebestrijding en vrede.
Ze werd daardoor ook gezien als een brugfiguur tussen spiritualiteit en politiek — iemand die de taal van compassie durfde te gebruiken in het publieke debat.
Toen ze zich in 2020 en opnieuw in 2024 kandidaat stelde voor het presidentschap van de Verenigde Staten, werd ze door de media soms weggezet als te idealistisch. Maar juist haar idealisme is wat haar volgers het meest waarderen: een politiek van liefde, niet als sentiment, maar als morele keuze.
Wat haar uniek maakt, is haar toon.
Ze is niet zoet, niet afstandelijk, maar intens levend: ze spreekt over licht zonder de schaduw te ontkennen.
Over kracht zonder hardheid.
Over liefde als een werkwoord.
Marianne Williamson blijft tot vandaag een stem die oproept tot innerlijke eerlijkheid en maatschappelijke moed — een vrouw die laat zien dat spiritualiteit niet gaat over ontsnappen aan de wereld, maar over voluit aanwezig zijn in haar midden.
Terug naar: Mijn grootsheid en mijn kleinheid
Voor iedereen is werkgeluk wat anders. Wat maakt jou werkgelukkig?
