Gisteren sprak ik met een collega. We zouden het hebben over leerlijnen, maar het gesprek nam een andere wending. Ze vertelde hoe leeg en vlak ze zich voelde, hoe moe ze altijd was. We kwamen uit bij haar scheiding, bij een relatie die plotseling eindigde en het verdriet dat ze sindsdien met zich meedraagt.
Ze zei dat ze eigenlijk niets meer voelde. Maar terwijl ze sprak, zag ik boosheid en pijn in haar gezicht. Alsof haar lijf verklapte wat haar hoofd al jaren probeerde weg te duwen. Ik herkende dat. Hoe we als mensen zoveel energie kunnen steken in het wegdrukken van gevoelens en hoe uitgeput dat ons maakt.
Ze vertelde dat ze hulp had gezocht, maar dat de weg ingewikkeld bleek: een verwijzing hier, een wachttijd daar. Ondertussen dacht ze aan een osteopaat, maar die zit niet in het pakket. Ik moest glimlachen toen ik dacht aan mijn eigen eenmalige bezoek aan een osteopaat. Die keek me aan, ontdekte mijn stress en giechelde: “Je weet dat goed te verbergen.” Ik voelde me toen betrapt. Misschien voelde mijn collega zich gisteren ook een beetje zo.
Waarom doen we dat toch, ons verstoppen voor onze eigen gevoelens? Wat vermijden we eigenlijk?
Misschien beschermen we onszelf. Want wie bang is voor het verlies van controle, kiest liever voor verdoofd doorgaan dan voor overspoeld worden door verdriet. Misschien is het loyaliteit aan een oud plaatje, het leven dat ooit volmaakt leek, en waar we niet van los durven komen.
Ik herken dat zelf. Toen ik scheidde, had ik alles wat ik dacht te willen: het plaatje was compleet. Daarna was het weg, en sindsdien weet ik niet meer welk plaatje ik dan wél moet volgen. Kan ik zeggen dat ik vrede heb met dat niet-weten? Zo voelt het meestal niet.
Soms denk ik dat we niet in staat zijn om gelukkig te zijn. Of beter gezegd: niet om gelukkig te blijven. Misschien zit daar de vergissing: dat we geluk zien als een eindbestemming, een vaste staat van zijn. Terwijl geluk misschien eerder momenten zijn, kort en onverwacht. Een giechel van een osteopaat. Een gesprek waarin iemand zich echt gezien voelt. De stilte na een storm van stress.
We denken dat we altijd maar door moeten. Alsof stilvallen een zwaktebod is. Maar misschien ligt geluk juist in dat stilvallen. In aanwezig zijn, ook als het pijnlijk of leeg voelt. Want dan kan er ineens iets doorschemeren: een vleugje rust, een straal licht, een kleine glimlach.
Misschien is de vraag niet of wij mensen gelukkig kúnnen zijn. Misschien is de vraag of we kunnen leven met de gebrokenheid en het niet-weten, en daarbinnen toch momenten van vreugde en schoonheid durven toelaten.
Of zoals een filosoof eens zei: “Geluk is niet het resultaat van een perfect leven, maar van het leren leven met een gebroken leven.”
Eens praten over wat geluk voor jou is? mailme@mailevelien.nl
←Genieten van je botsingen
Voor iedereen is werkgeluk wat anders. Wat maakt jou werkgelukkig?
