Ik? Superieur? Nou en of
Afgelopen weekend zag ik het gebeuren.
Iemand in ons gezelschap noemde de Koran verwerpelijk.
Een collega werd daar boos van. “En de Bijbel dan?” vroeg ze.Hij vond van niet.Zij vond hem kortzichtig.Niet dat ze moslim is, maar ze komt van ver. En ze ziet scherp dat onze zogenaamd westerse beschaving lang niet altijd zo beschaafd is.
De emoties liepen hoog op.
Zij zag zijn standpunt als minderwaardig.
Zichzelf als boven hem.
En dat ergerde me.
Niet wat ze zei, maar het gebrek aan compassie.
Want ik zag zijn angst.
Ik vroeg het hem ook: wat maakt je zo bang?
Maar hij kon het niet onder woorden brengen.
En zij ging door.
Zij vond dat haar pijn groter was dan de zijne ooit kon zijn.
Haar afkomst als bewijs.
Zijn zwijgen als ongelijk.
En ik?
Ik voelde me op mijn beurt weer boven haar staan.
Omdat ik het zogenaamd wél zag.
Omdat ik wél vroeg, wél luisterde.
En daar schrok ik van.
Van dat randje in mezelf.
Die morele verhevenheid die zich zo makkelijk vermomt als compassie.
Want zie ik het echt beter? Of alleen anders?
Misschien gaat het niet om wie het meeste weet.
Misschien gaat het om wie, op dat moment, ruimte kan houden voor de ander — zonder zichzelf te verliezen.
Misschien is het tijd dat we vaker echt in gesprek gaan.
Niet om te winnen, maar om te verstaan.
Eens praten over wanneer jij je superieur voelt? Doe eens gek en app 0627249972 of mailme@mailevelien.nl
Wat maakt jou (werk)gelukkig?
