De stilte die niet rustig is
Geen angst. Geen boosheid. Geen paniek. Alleen een vriendelijk gezicht. Want dat hebben sommigen van ons als kind geleerd: niet lastig zijn, niet moeilijk doen, niet voelen.
Wat van buiten kalm lijkt, is van binnen soms zó dapper. Ik schreef er een klein verhaal over. Voor iedereen die zich herkent in sterke schouders en stille stormen.
Soms zeggen mensen dat je zo rustig bent. Dat je zo sterk blijft, zo kalm, zo beheerst. En van buiten lijkt dat ook zo. Een vriendelijk gezicht, geen trilling in de stem, geen spoor van paniek.
Maar vanbinnen… is het soms één grote verstijving. Niet omdat je niets voelt, maar omdat je té veel voelt.
We hebben het geleerd, vroeger.
Niet boos worden. Niet bang zijn. Niet moeilijk doen. Gewoon netjes en lief blijven.
En dus sloten we de deur naar onze emoties. Voor anderen. En uiteindelijk ook voor onszelf.
Dat is bevriezen. Een beschermingsmechanisme dat ooit nodig was om niet om te vallen. En dat nu lijkt op rust. Maar eigenlijk zegt het: stil… eerst overleven.
Het ziet eruit als kracht, maar het vraagt stiekem heel veel energie.
Wat ik mooi vond in een gesprek laatst, is dat iemand boosheid juist benoemde als kracht. Boosheid betekent:
ik voel weer
ik leef
ik beweeg
Misschien is het herstel wel dit: heel zachtjes de deur weer op een kier zetten.
Niet ineens alles laten binnenstromen. Maar jezelf toestemming geven om weer iets te voelen, en dat niet te verstoppen.
Kalmte hoeft geen masker meer te zijn. Rust mag echt rust worden. En dat begint met het herkennen van dat stille, bevroren stukje in jezelf. Dat ooit zo dapper heeft gezorgd dat jij bleef staan.
Herken jij dat ook? Dat je soms “rust” toont terwijl het eigenlijk overleven is? maileme@mailevelien.nl
Lees meer over emoties: Gevoelens en emoties: richtingaanwijzer in jouw leven
En kijk eens naar deze misverstanden: Fragment inside out
← Wat doe jij allemaal om in een confectiemaatje te passen?
Voor iedereen is werkgeluk wat anders. Wat maakt jou werkgelukkig?
