Roze verzuim. Ik had er nooit van gehoord, tot vandaag.
Ik las een artikel over presenteïsme, dat stille doorwerken terwijl je eigenlijk niet fit bent.
Het raakte me, omdat ik mezelf erin herkende.
De keren dat ik me ziek meldde, voelde dat eerder als verantwoording afleggen dan als herstel nemen.
Dus werk ik nu liever ‘klein ziek’ door.
Dat voelt veiliger, maar eigenlijk is dat precies waar het fout gaat.
Want als doorwerken met klachten prettiger voelt dan eerlijk zijn over je grenzen, dan is dat niet alleen een teken van gebrek aan lef, maar vaak ook van cultuur.
En eerlijk: wie heeft er nooit eens ‘klein ziek’ doorgewerkt?
Wie dacht er niet: laat maar, dat ziekmeld gedoe, hoef ik er niet bij?
Wat zegt dat eigenlijk over onze arbo regels, onze wetgeving?
Over vertrouwen, werkdruk, of de ruimte om af en toe op adem te komen?
Hoe zorgen we dat mensen zich veilig genoeg voelen om te zeggen: “Vandaag even niet”?
Misschien mogen we dat gesprek wat vaker voeren.
Zonder oordeel, maar met nieuwsgierigheid.
En misschien zelfs met een vleugje humor.
Als je denkt: hé, daar herken ik mezelf in, laten we er eens over praten. mailme@mailevelien.nl
← Mijn grootsheid en mijn kleinheid
Voor iedereen is werkgeluk wat anders. Wat maakt jou werkgelukkig?
