Wat als we allemaal op onze pantoffels naar kantoor gaan?
Zodra ik thuiskom, gaan mijn schoenen uit.
En mijn bh.
Altijd.
Een collega zei laatst: dat doe ik ook.
Blijkbaar ben ik daarin niet uniek.
Ik dacht terug aan die foto uit de coronatijd.
Een man achter zijn bureau, strak in pak.
En onder tafel?
Alleen een boxershort en blote benen.
Wat als hij zo op kantoor zat?
Zou dat niet bevrijdend zijn?
Ik ben vast niet de enige die m’n schoenen uitgeschopt op kantoor.
Snel als niemand kijkt, op mijn sokken naar de koffie.
Waarom kiezen voor hoe het hoort?
Denken in hokjes?
Managementdrives.
Je kleur benoemen.
Of je nummer uit het enneagram.
Is het dat het houvast geeft?
Een groep.
Een plek om bij te horen.
Maar helemaal passen doen we nooit.
We zijn altijd meer.
Of minder.
Altijd in beweging.
Misschien is uniek zijn niet dat je anders bent dan de rest.
Misschien is uniek zijn dat je durft uit je schoenen te stappen.
Een rol af te leggen.
Wat als uniek zijn zit in de open blik waarmee je het onverwachte verwelkomt?
Het daar eens over hebben? mailme@mailevelien.nl
Voor iedereen is werkgeluk wat anders. Wat maakt jou werkgelukkig?
