Een mooie jonge vrouw kwam met haar vragen bij mij. Levenslustig dame, met het motto hoe meer zielen hoe meer vreugd. Ze houdt van iedereen en maakt van elke dag een feestje. Het liefst ziet ze iedereen gelukkig. Maar toen kwam dat miniwonder, een klein hoopje vreugde in haar leven. En dit net te kleine babymensje is net zo gek op gezelschap als haar moeder. Dus als de kamer vol met mensen zit lacht ze, geniet ze. Maar na een dag vol met indrukken kan dat kleine mensje niet slapen en houd haar ouders wakker met haar gehuil, soms zelfs te moe om nog hard genoeg te kunnen zuigen. Ze stroomt letterlijk over. En dan komen de adviezen, het bemoeien. Schoonmama maakt er een wedstrijd van, wie weet het beste wat goed is voor het kind en wat haar leukste speeltje is. En haar eigen mama lijkt minder direct in haar bemoeizucht, maar ze voelt de afkeuring als ze haar baby weer omkleed, omdat ze haar kleertjes onderspuugt. En wat zeg je dan tegen deze mensen die het allemaal zo goed bedoelen? En ze wéét dat ze het goed bedoelen. En ze houd haar mond totdat ze uitbarst. En in een boze woordenbrij uit haar stroomt, al die emoties, al die angsten, Is ze wel een goede moeder? Zorgen de oma’s wel goed genoeg voor haar kind? Als ma haar nu stinkend in haar verzuurde pakje laat liggen? Als schoonmama haar maar niet te lang rechtop houd? Partner en oma’s schrikken van de heftigheid van al deze emoties. En ze wil alleen maar dat iedereen gelukkig is. Het is niet alleen op tijd zeggen zeggen wat ze wilt. Maar ook keuzes maken. En leren dat ze niet altijd iedereen gelukkig hoeft te maken.
terug naar Coaching